Sabah kalktığımda kendimi hemen dışarı atmak hissiyle yanıp tutuşurken, o engel oluyor bana. Kim mi ? O işte.
Elinde ki hançeri yüreğime saplasa kanımın bile akmayacağını düşünüyorum. Niye mi? Akmayacak işte. Sokaklara çıkıp haykırsam “katili tanıyorum, beni o öldürdü” desem kim inanır bana?
Sokak lambası yanmadığı için ortalık çok karanlıktı. Binanın önüne vardığımda ışığın yandığını fark ettim. Zemin katta kaldığımız için kaldırımda yürüyen insanların ayakları görünürdü. Ayak uçlarıma doğru başımı eğdiğimde iki çift gözle karşı karşıya geldim.
O anda apartmanın dış kapısı açıldı, yüzümü tekrar pencereye çevirdiğimde salonda yerde uzanan belli belirsiz seçebildiğim karartıyı fark ettim ve ardından ışık söndü.
-Beyefendi ne yapıyorsunuz burada?
-Şey!
-Beyefendi size söylüyorum.
O anda nasıl fırladıysam yönetici olduğunu sonradan öğrendiğim madamın kapatmak üzere olduğu kapıya hızla yöneldim ve tam kapanmak üzereyken apartmandan içeri girip hemen paltomun cebindeki anahtarları çıkartıp kapıyı açtım.
İçeriye girdiğimde mutfaktan gelen sesle irkildim. Hemen mutfağa yöneldiğimde mutfaktan bahçeye açılan kapıdan birinin koşarak çıktığını gördüm.
Barmen kızın birasını uzatırken, yanındaki erkeğin uyuduğunu görünce, birayı bırakıp arkadaşının iyi olup olmadığını sordu kıza.
-Arkadaşınızın durumu iyi mi?
-O şimdi uçuyordur. Daha iki dakika önce tuvalette almıştı hapı. Sen burada yenisin galiba ilk kez görüyorum seni.
-Evet. Dün başladım.
-Yarım saattir seni izliyorum ve hiç kimseyle konuşmadın. Hep böyle az mı konuşursun. Ha tabi ya barmenler fazla konuşmazlar, onlar dinlerler.
Kız konuşmasını bitirmeden yanına gelen bir başka erkek onu kolundan tutarak hızla tuvalete doğru sürükledi. Barmen bir taraftan işini yaparken bir taraftan olanları izliyordu.
Biraz sonra kız ve erkek tuvaletten çıktılar. Barmen kızın pantolonunu düzelttiğini fark etti. .Erkek kıza öpücük gönderip ardından sırıtarak bardan hızlı adımlarla uzaklaştı.
Kız biraz yalpalayarak:
-Hey bana bir bira daha ver.
-Çok içtiniz. Hem çok geç oldu.Saat sabahın 4’ü oldu.
-Boş versene. Hem sen babam mı oluyorsun ki benimle böyle konuşuyorsun söylesene?
Kız çok güzeldi.İyi giyimliydi ve makyajı da çok özenliydi.Belli ki ailesinin durumu iyiydi.Ancak böyle üçüncü sınıf underground bir barda ve böyle insanların arasında ne işi vardı.Barmen bunları düşünürken barın ışıklarının hepsinin yandığını fark etti.Şöyle bakışlarıyla etrafı süzdükten sonra kızla göz göze geldi.Aydınlık ortamda daha da net gördüğü kızın uzun siyah saçları ve mavi gözleri barmeni büyülemişti.Kızın sözleri onu üzmüştü.
Kız kapıya doğru yönelecekken barmen arkasından seslendi:
-Eğer yanlış anlamazsanız sizi bu halde bırakmaya içim elvermiyor. Rica etsem beş dakika beklerseniz sizi taksiye kadar bırakayım.
Kız barmenin bütün söylediklerini duyamadığı için anlamsız anlamsız barmene baktı.Barmen eliyle biraz bekle işareti yaptıktan sonra hemen paltosunu alıp kıza doğru yöneldi.Kızın koluna girerek birlikte kapıya doğru yürüdüler.Kız oldukça sarhoştu ,barmene hiç tepki göstermedi..Yürüyemiyordu.Anlamsız sözcükler mırıldanarak bir şeyler ifade etmeye çalışıyordu.Kız evini tarif edecek durumda bile değildi.Yağmurda hafiften çiseliyordu.Barmen bir taksi çevirdi ve bindiler birlikte.
Taksici para üstünü sayarak uzattı. Kızın koluna giren barmen oldukça zorlanarak kızı otomobilden çıkartıp binanın önüne kadar getirdi. Tam kapıyı açmak için ellerini cebine atmıştı ki ceplerinin boş olduğunu fark edince anahtarları barda unuttuğunu anladı. Kızın ayakta duracak hali olmadığını görünce kapının önüne oturttu.Bir an düşündü.Binanın arkasındaki bahçeden dairesine girebileceğini düşünerek oraya doğru hızlı adımlarla kızın yanından uzaklaştı.Bahçe duvarından atlayarak mutfaktan bahçeye açılan kapının önüne geldi.
İkimizde göz göze gelmiştik, şaşkın şaşkın birbirimize bakarak:
-Erhan!
-Ahmet!
-Senin bahçede ne işin var Erhan.
-Asıl senin evde ne işin var? Hani Aysel’in evinde olacaktın bu akşam?
-Biraz önce birisi senin olduğun yerden hızla koşarak uzaklaştı. Onu görmedin mi?
-Hayır görmedim.
Erhan’ın kolundan tutarak sürüklercesine salona götürdüm. Işıkları yaktığımda sokaktan gördüğüm o karartının yerde yatan bir kız olduğunu fark ettim.
İkimiz de heyecanla bakışlarımızı daha dikkatli bir şekilde kıza yönelttiğimizde kollarının ve ayaklarının bağlı olduğunu ve boğazından kan aktığını gördük.
Korku dolu gözlerle birbirimize bakarken Erhan dış kapıya yöneldi ve kapıyı açtığında merdivenlerin önünde yerde uzanmış kızı görünce içimdeki heyecan bir kat daha artmıştı.
-Nedir bu olanlar..!
Erhan hemen ağzımı kapattı.
Kızı hemen içeriye taşıdı. Salondaki koltuğun üzerine yatırdı. Kafam iyice karışmıştı. Kızın nefes alıp verdiğini görünce biraz da olsa heyecanım azalmıştı. Ancak salonun ortasında cenin vaziyetinde duran bir kız cesedine gözüm takılınca azalan heyecanım korkuyla karışık tekrar artıyordu.
Erhan bu gün olup bitenleri hızlı bir şekilde anlattıktan sonra bana dönerek neler olduğunu söylememi istedi. Ben de her şeyi en ince ayrıntısına kadar çabuk bir şekilde anlattım.
İkimiz de uzun bir sessizliğin ardından hangimizin bu sessizliği bozacağını beklerken, koltukta uzanan kızdan gelen mırıltılarla irkildik.
Erhan hemen kızın yanına gidip ne olduğuna baktığında, bende salonun ortasındaki kızın bir an için kollarını hareket ettirdiğini gördüm. Gözlerimi ovuşturup tekrar baktığımda gerçektende kızın kolları hareket ediyordu.
Dizlerimin üzerine çömelip kollarını çözmeye çalışırken Erhan da yanıma gelmişti. O da bacaklarında ki ipleri çözüyordu .İkimizde heyecanlanmıştık..
Kollarını çözdükten sonra kızın başını çevirdiğim anda Erhan irkilerek geri çekildi.
-Olamaz böyle bir şey.
Kızın yüzüne bakarken onun gözlerindeki şaşkınlığa anlam veremedim.
Hemen koltukta ki kıza doğru yöneldi ve kızın yüzünü bana doğru çevirdi. Ben o anda dehşete kapılmıştım. Erhan’ın gözlerindeki şaşkınlığı şimdi daha iyi anlıyordum. Kızlar birbirlerine çok ama çok benziyorlardı. Sadece yaralı kızın saçları biraz kısaydı. Diğerinin kolunda yılan dövmesi vardı.
İkimizde birbirimize boş gözlerle bakakalmıştık.
Yerde yatan kızdan gelen sesler inleme seslerine dönüşmüştü. Yaralıydı. Boğazından akan kan yeni durmuştu. Boğazına dikkatli bir şekilde baktığımda bıçak yarası olduğunu fark ettim.
Erhan ‘a döndüm.
-Sen onu içerdeki odaya götür. İlk önce bununla ilgilenmek zorundayız.
-Tamam.
Şaşkın bakışlarla kızı odaya götürüp hemen yanıma geldi. O sırada mutfaktan pamuk ve oksijen getirip kızın kesilen boğazında ki kanı temizledim. Kesik çok derin değildi. Bunu yapan kişi işini yarım bırakmıştı.
Kızı yatağa doğru taşırken kapı ziliyle öyle bir irkilmişim ki az daha kız ellerimden kayıp hızla yere düşecekti. Kendimi zor toparlayıp, yatağın üzerine yavaşça bıraktım. Biraz önceki gibi ikimizde dona kalmıştık. Yaşadığımız bu olayların gerçek değil de bir rüya olması için ikimizde kim bilir neler vermezdik.
İçerdeki odadan ses gelmiyordu. Erhan’a baktım. Merak etme der gibi işaret yapıp sessizce:
-Asıl ilgilenmemiz gereken yaralı kız. Duymuyor musun iniltisini?
Ben yaralı kızın olduğu odaya doğru yöneldim. Kapı zili ikinci kez çaldı. Kız gözleri yarı açık baygın bir halde, iniltiler çıkarıyordu. Odadan kapıyı açabileceğini işaret ettim.
Kapı aralığından baktığımda biraz önce evin önünde karşılaştığım madamla konuşuyordu. Kadın bir şeyler söyleyip gitti.
Yaralı kızın durumu çok ağır sayılmazdı. Ancak belli ki kendisini öldürmeye çalışanla geçirdiği dakikalar veya saatler onu çok korkutmuştu. İkimizde başucunda bekliyorduk. Gözleri aralanır gibi oldu ve tekrar kapandı.
Sabah olmuştu. Diğer odadan gelen sesle ikimizde sesin geldiği odaya doğru yöneldiğimizde Erhan’ın bardan birlikte geldiği kız bir şeyler söylemeye çalışıyordu.
Onu kolundan tutarak banyoya götürdü, elini yüzünü yıkadı. Kız yavaş yavaş kendine geliyordu. Kızı kucağına alarak kendi odasındaki yatağa yatırdı.
Hala iki kız arasındaki olan bu aşırı benzerliğe inanamıyordum.
Yaralı kız gözlerini tekrar araladı ve dudaklarını kıpırdatmak için gayret gösterdiyse de konuşmayı başaramadı. Hemen yanına gittim. Çok terlemişti. Gözlerinden çok korktuğu belliydi.
-Lütfen kendinizi fazla zorlamayın. İyileşeceksiniz.
Bana anlamsız bir şekilde baktı.
-Sizi salonda bulduğumuzda ilk önce öldüğünüzü zannettik. Hiç merak etmeyin ilk yardım konusunda arkadaşlar iyi olduğumu söylerler. İçiniz rahat olsun, biraz önce söylediğim gibi iyileşeceksiniz. Yaranız ağır sayılmaz. İsterseniz biraz uyuyun.
Biraz uyumuş olmalıyım ki saate baktığımda öğlen olmuştu. Kız hala uyuyordu.
Banyoya gidip elimi yüzümü yıkadım, holden salona geçerken Erhan’ın odasının kapısı açıktı. Oda biraz karanlık olduğu için içeriye dikkatlice baktığımda kızla birlikte çıplak bir şekilde yatakta olduklarını gördüm. Çok şaşırmıştım. Aslında hiç şaşırmadım desem daha doğru olur. Erhan kızlar konusunda biraz hızlıdır da ondan.
Tekrar odaya döndüğümde yaralı kız biraz daha iyi görünüyordu.
Bakkala gidip kahvaltılık bir şeyler almak için dışarıya çıktım. Kapının önünde dün gördüğüm madam kapıcıyla konuşuyordu. Yanlarından hızla geçip bakkalın sokağına döndüm.
-İki ekmek, iki yüz elli gram beyaz peynir ve zeytin birde beş yumurta verir misiniz?
-Ya kardeş şu haberi duydun mu ?
-Ne!
-Haberlerde demin söylediler. Ünlü bir işadamının iki kızı mı kaçırılmış? İkizler miymiş ne .İşte öyle bir şey.
-İki kız kardeş kaçırılmış mı?
-Evet evet polis kaçıranları arıyormuş.
Bir an için akşam olanları hatırlayınca bakkalın hazırladıklarını hemen alıp hızla eve doğru koşmaya başladım.
-Hey genç paranın üstünü unuttun.
İçeriye girip kahvaltılıkları mutfağa bıraktıktan sonra salona geçip televizyonu açtım. Bakkalın söylediği olayla ilgili bir şey yoktu kanallarda.
Erhan’a seslenerek hemen uyandırdım. Mutfağa gelmesini söyledim.
Mutfakta kahvaltılıkları masanın üzerine koyarken Erhan’ın sesini duydum.
-Oğlum niye uyandırdın?
-Gel otur şöyle ve söyleyeceklerimi dikkatlice dinle.
-Tamam. Niye böyle heyecanlısın.
-Bakkalda ki adam biraz önce haberler de ünlü bir işadamının iki kızının kaçırıldığını dinlediğini söyledi. Kızlar ikizmiş.
Erhan hemen fırlayarak önce kendi odasındaki kıza, daha sonrada yaralı kıza bakıp yanıma geldi.
-Mahvolduk!
İkimizde birkaç saniye birbirimizle göz göze geldikten sonra durum hakkında konuşmamız gerektiğini onayladığımızı bakışlarımızdan anlamıştık.
-Kızları bir araya getirmek gerekiyor ne dersin?
-Olabilir. Sanırım işin iç yüzü hemen ortaya çıkabilir.
-O zaman fazla konuşmamıza gerek yok. Benim odadaki kızı yaralı kızın odasına getireyim. Şuraya bak ya!Kızın ismini bile bilmiyorum.
Erhan odasına gitti. Bende yaralı kızın yanına gittim. Biraz sonra kızla birlikte içeriye girdiler. Kız öylesine yorgun görünüyordu ki ayakta bile zor duruyor bir koluyla Erhan’ın belinden tutuyordu. Yaralı kız sırtı bize dönük olduğu için ilk bakışta birbirlerini görmemişlerdi. Kız ilk önce bana uzun uzun bir baktı. Elini uzatacaktı ki ayağı sendeledi ve yere düşecekken Erhan kızın belinden tutarak yere düşmesini engelledi. O esnada kızın bacağı sehpaya çarptı ve sehpa yere devrildi.
Yaralı kız yavaşça yüzünü bana doğru çevirince olanlar oldu.
-Aysel!
-Aygül!
İkisi de şaşkın şaşkın birbirlerine bakarken hemen ayaktaki yılan dövmeli uzun saçlı kız karyolanın kenarına oturup elini yaralı kızın yüzünde gezdirdi. Yaralı kızda zorda olsa yerinden doğrulup sarılmak için hamle yaptıysa da başaramadı.
Birbirlerine ifadesizce bakıyorlardı. Sanki birbirlerini uzun zamandan beri görmüyorlardı.
Uzun saçlı yılan dövmeli kız bana dönerek.
-Bu duruma nasıl geldi. Bana açıklar mısınız biriniz lütfen.
Erhan hemen yanına oturdu.
-İstersen biraz sakin ol. Heyecanlanma. Bak görüyorsun durumu iyi.
O sırada yaralı kız başını onaylar gibi salladı ve sonra bayıldı.
Ortam biraz sakinleşince ben ayağa kalkıp mutfağa kahvaltıyı hazırlamak için yöneldiğim esnada. Erhan koluma dokunarak:
-Ben kızlarla konuşurum.
-Tamam bende kahvaltılık bir şeyler hazırlamaya gidecektim.
Yılan dövmeli kız yerinden hamle yaparak
-İzin verirseniz bende size yardım edeyim.
-Olur. Bence bir sakıncası yok.
Sucuklu yumurtayı çok severdi. Yumurtaların dağılmamasına çok özen gösterir, sucukları iyice kızartırdı. Sabahları yatak odasına gelen kızarmış sucuk kokusuyla uyandığım çok olurdu.
Bir anda elimden düşürdüğüm yumurtanın yerde dağılışını gördüm.
-İsterseniz ben yapsaydım.
Gözleri o kadar anlamlı bakıyordu ki. Uzun saçlarının yılan dövmeli omzunun üstünde ki dağınık görüntüsü beni oldukça etkilemişti. İlk gördüğümde bana bu kadar güzel gelmemişti.
-Sucuklu yapalım mı?
-Ne?
Dalmıştım. Hemen kendimi toparlayıp,
-Sucuklu mu? Tabi olabilir siz nasıl isterseniz?
Ancak sucuk kalmamıştı galiba. Buzdolabını açtım. Yumurtaların yanın da bir parça duruyordu.
Sucuğu uzattım. Alırken gözlerini yine anlamlı anlamlı üzerimde gezdirdikten sonra:
-Siz iyi misiniz? Ne komik sizin adınızı bile bilmiyorum.
-Ahmet.
-Bende Aygül. Memnun oldum, içerdeki de benim ikiz kız kardeşim Aysel. Arkadaşınızın ismi ne? Tabi ki kendisinden öğrenmem gerekirdi ama akşam olup bitenleri sizde gördünüz ve de biliyorsunuz .
-Erhan
-Sizde Erhan gibi az konuşuyorsunuz. Onun yaptığı işi biliyorum. Siz ne iş yapıyorsunuz?
-Tıp da okuyorum.
-Öyle mi? Deminden beri size bakışlarımdan dolayı umarım rahatsız olmadınız. Çünkü bu bakışlara sizde arada bir kaçamak bakışlarla karşılık veriyordunuz. Hatta bir ara öyle daldınız ki sizinle uzun zamandır tanıştığımızı hatta birlikte bile kaldığımızı düşünmedim değil. İlginç hissettim kendimi.
-Kız kardeşimi siz buldunuz değil mi ?
-Evet
-Onunla uzun zamandır görüşmüyorduk. Hatta çok az görüştüğümüzü de söyleyebilirim. İkimiz ikiz olmamıza rağmen çok farklı kişiliklere sahibiz. Ben yurtdışında büyüdüm ve eğitim gördüm. O yazlıkta babaannemin yanında büyüdü ve okudu. Birbirimizle ilk defa on sekiz yaşında tanıştık. Bu arada babamızın birçok alanda faaliyet gösteren fabrikaları olduğu için durumumuz maddi açıdan çok iyiydi. Ancak iş hayatından vakit ayırıp bize ilgi gösterecek zamanı olmadı hiç. Her neyse.Annem biz doğarken ölmüş.
Kız konuşurken içerden Erhan’ın sesi geldi.
-Kız uyandı, kahvaltı hazırsa yardıma geleyim mi?
-Gerek yok, kahvaltı hazır birazdan getiriyoruz.
Konuşmamız yarım kalmıştı. Aygül tavada ki sucuklu yumurtayı bir tabağa aktarıp tepsiye koydu. Bende bardakları ve diğer kahvaltılıkları tepsiye koydum. Aygül önden bende arkasından onların bulunduğu odaya doğru yürüdüğümüzde,başımın döndüğünü anlayınca belimi salonda ki koltuğa destek verdim ve bir an için tepsideki tabaklar yere düşer gibi olduysa da Aygül durumumu fark edip elime destek vererek kahvaltılıkların düşmesine engel oldu.. Tam o esnada elimi tutunca sanki karşılıklı aynı duyguları hissetmişçesine gözlerimiz birbirine çakıldı. İkimizde öylece ayakta donmuştuk sanki.
Başımın ağrısı geçer gibi olmuştu ama yinede biraz ağrıyordu.
-Herhalde başınız döndü, akşam fazla uyuyamadınız galiba.
Kendimi toparlayınca kızın yanından hızla odaya doğru yöneldim.Ona cevap vermediğime biraz içerlediğini yüz ifadesinden sezebiliyordum..Tepsiyi sehpanın üzerine bıraktım.Yaralı kız daha iyi görünüyordu..Yatak da biraz doğrulmuş vaziyette yatıyordu.Ben içeriye girdiğimde bakışlarını bana doğrultmuştu.Onunla göz göze geldiğimde bakışları Aygül’ün bakışlarından çok farklıydı.Aysel bana mı öyle gelmişti bilmiyorum ama daha hayat dolu ve Aygül’den daha sıcak bakıyordu.Sanki uzun zamandır tanışıyoruz ve dostummuş gibiydi bakışları..
-Sucuk da nefis olmuş. Elinize sağlık.
Erhan sehpanın üstündeki kahvaltılıkları yemeye çoktan başlamıştı.
Bu arada Aygül kız kardeşinin uzandığı yatağın kenarına oturdu. Ona dönerek.
-Nasılsın? dedi.
Aysel sanki kendisine çok zor bir soru yöneltmişçesine gözlerini kapayarak içini çekti. Biraz durduktan sonra:
-İyiyim.
Daha sonra Aygül konuşmaya devam edecekken yaralı kız ağzını eliyle kapatıp onu engelledi. Birbirlerine bakıp ikisi de kafalarını sallayarak bakışlarını bize doğru yönelttiklerinde, Erhan kahvaltılıklara yumulmuştu, Bende ikisini izlediğimi fark etmesinler diye hemen kapıya yöneldim.
-Ahmet ben tuzu getiririm. Sen zahmet etme. Zaten çok yoruldun.
Deyip ayağı kalktığında ikimiz kapının önünde çarpıştık.
İkimizde hemen kendimizi toparladıktan sonra tekrar göz göze geldiğimizde Erhan’la Aysel’in de bize kahkahalarla güldüğünü görünce Aygül’le bende gülmeye başladık.
Hepimiz aynı anda susmuştuk ki odadaki sessizliği kapı zili bozmuştu. Hepimiz birbirimizin surat ifadesinde ki şaşkınlığı tam anlamışken:
-Polis! Açın kapıyı. Yoksa kapıyı kırmak zorunda kalacağız sesleri geldi dışarıdan.
Erhan’a baktım. Şaşkın şaşkın ne yapacağız der gibi bana bakıyordu. Kızlarda çok şaşırmışlardı polisin kapıda olmasına.
Tam o anda kucağıma uzanıp ve benimle çok özel düşüncelerini paylaştığı tekne turu yaptığımız gün ki konuşmalarımız aklıma geldi.
-Evlilik aşkı öldürüyor bana kalırsa. Yada şöyle diyeyim baştan ölmüyor da sonra yavaş yavaş yok oluyor. Süre olarak şunu söylemeliyim ki herkese göre değişir. Zaten çok önemli değildir aşk, önemli olan sevgidir ve zamanla aşk yerini sevgiye bırakır. Ben buna inanıyorum. Aslını söylemek gerekirse aşkın anlamını kendimiz buluruz. Herkese göre aşkın yorumu ve açıklaması farklıdır. Bana göre çılgınlık gibi tarif ettiğim aşkı başkası tutku, istek ,arzulama gibi tarif edebilir. Aşk evliliği yapanlarda kabus aşka dönüştürüyor bence evliliği. Çünkü iyi tanıdıklarını zannettikleri eşinin başka biri olduğunu görünce sona yaklaşmak hiçte zor değil ve en muhtemel olan sonuç bana göre. Aşk çok göreceli bence nasıl istersen öyle düşünürsün ve tanımlarsın. Ben sevgiye inananlardanım. Aşk erişilmez bir şey belki de ama ben aşk yerine sevmeyi tercih ederim.
-Anladım.Anladım.Ben de senin gibi sevgiye daha önem veriyorum.Evlendikten sonra aşk kuramı yerini sevgiye bırakıyor.Çok güzel söylüyorsun.Belki de aynı düşündüğümüz için böyle söylüyor olabilirim.Aldatmak.Aldatılmak.Gerçekten çok derin bir konu.Zaten kadın ve erkek var olduğu sürece tartışacağımız kavramların arasında en çok yer alan kavram.Aldattım kadınlarımı ve aldatıldım .Tutkunun ve heyecanın kölesi oldum belki.Aşık oldum ve paylaştım sevinci ve hüznü dudaklarında.Tensel titreşimlerin hapsettiği duygularda yenildim gerçeklere doğruldum ve yeniden yeniden savruldum arzu dolu bakışların uzantısında..Sevdim ve bir daha bırakmadım.
Uzandığı kucağımdan başını yukarıya doğru çevirerek o her zaman ki gülümsemesiyle:
-Ne güzel anlatıyorsun. Ben şair olmadığım için böyle cümleler kuramam ama sana aldatmayı ve aldatılmayı yaşadığımı söyleyebilirim.
Eğer bir ilişki yaşiyorsan bunları göz önüne alarak yaşamalısın. Ben ne aldattığımda nede aldatıldığımda çok üzüldüm. Belki de çok sevmedim hiç birini. Böyle arada derede gezinirken erkeğimi buldum ve onun benim istediğim karakterde oldugunu anladım. İstemediğim yönlerini huylarınıda şimdi ben düzeltiyorum kimse dört dörtlük olamaz .Ama evlenecegin kişiyi seçmekte fazla zorlanmayacağın kesin. Çünkü o en başta kendini belli ediyor.
-Birbirini seven ve evlenmeye karar veren insanlar karakter uyumları sebebiyle mi böyle bir karar veriyorlar.Daha doğrusu tamda istediğim kişilik yapısına uygun bir insan olduğuna karar veripte mi evleniyorlar.Genellikle böyledir diyemeyiz.Kısmen böyle oluyor.Bu isteğin ve kararın tehlikeli olduğunu düşünüyorum.Kadınıma aynı şeyleri ben yapıyorum haklısın.Müdahale etmemeye çalışıyorum desem yalan olur.Yinede seninle birçok ortak paydada buluşuyoruz.
Evet bir çok konuda ortak paydamız olan kız.Hayatımın anlamı, hayata karşı duruşuyla gururlu, neresinde durduğunu bilen ve düşünceleriyle duruşu çelişmeyen aşkım.
Saçları rüzgarın verdiği ahenkli süzülüşle yüzüme vuran ,ölümünün rengini bile hiç belli etmeyen kadınım.
Onu gördüm.Uzun zamandır görmüyordum.Sokağın köşesini dönünce çöp tenekeleriyle kaldırım arasında yerde sere serpe uzanmış bir şekilde.Yüzü koyun yere uzanmış, sağ kolu dirsekten karnına doru kıvrılmış göğsünün altında,diğer kolu kırık kaldırım taşının yanında.Apartman duvarının dibinde yatarken yanından hiç ayırmadığı oyuncak yavru ayı duruyordu. Dalgalı saçları omuzuna ve sırtına dağılmış ve çok az yanakları görünüyordu. Ağzından ve başından akan kan çöp tenekesinin tekerleklerinin arasında ki çukurda ufak bir gölet oluşturmuştu.
Onu gördüm.Kafamı yukarı kaldırdığımda pencere açık ve tül perde rüzgarla aldığı kuvvetle ritmli bir şekilde uçuşuyordu. Sonunda dediğin yapmıştı.
İntiharına bile yetişememiştim. Ona yetişemediğim gibi.
-Ahmet!Kapıda polis var farkındasın değilmi?
Bir kaç saniye içinde düşüncelerimden sıyrılıp nasıl bir hareket yapacağımı bilemez bir halde kapıya adım attım.
-Açın kapıyı polis.Açmazsanız zor kullanmak zorunda kalacağız.
Derin bir nefes aldıktan sonra kapıyı yavaşça açtım.
Kapıyı açar açmaz iki polis öyle bir çeviklikle içeri daldılar ki ben arkasında duran sivil polislerle yüz yüze gelmiştim.İçeri giren polislerin ellerinde silah vardı ve hızla odalara bakmaya başladılar.Sivillerde içeri girerek beni kollarımı arkaya dolayarak hareket etmememi sağladılar.Erhanla kızların olduğu odaya en son girmişlerdi.İçerden gelen sesle irkildim.
-Komserim evde kimse yok.Sanırım kaçan kişi buraya girmemiş.
Ortam bir an sessizlikten sonra bahçedeki şişelerin sesleriyle tekrar hareketlendi.İçtiğimiz içkilerin şişelerini bahçeye koyardık.
-Çabuk çabuk bahçedeki duvardan atlıyor.Telsizle apartmanın arkasındakilere haber verin.Sanırım hırsızı yakaladık.
Apartmanın arkasından silah sesleri gelmeye başladı.
Sivil giyinimli polis bana dönerek:
-Kusura bakmayın efendim.Bir hırsız ihbarı üzerine apartmana geldik.Görgü tanıkları hırsızın sizin daireye girdiğini söylediler.Bizde macburen dairenize girmek zorunda kaldık.
Sonra polisler hızlı adımlarla evi terkettiler.Kapıyı kapatıp hemen Erhan ve kızların bulunduğu odaya girdim.O da da kimse yoktu.Sehpa herzamanki yerinde duruyordu.Yatak hiç bozulmamıştı.
-Bugün daha iyiyiz sanırım.
Perde açıldı ve güneş ışığı tam gözlerime vurdu.Yanı başımda hemşirenin bana seslendiğini anladım.
-Bugün çok güzel bir gün.Aralık ayında böyle güneşli bir gün insanı ne mutlu ediyor.
Şarkı sözlerini mırıldanarak yüzünü bana döndü.
-Uykunuzda anlamsız ,belli belirsiz şeyler söylüyordunuz.Umarım sizi güzel bir rüyadan uyandırmamışımdır?
Gözlerimi ovuşturarak ona baktım.Bakışlarımı odada gezdirdikten sonra tekrar ona yönelttiğimde nerede olduğumu anlamıştım.
Serpil hanım her sabah olduğu gibi odamın perdesini açarak beni uyandırıyordu.Her zaman mırıldandığı şarkıyı bu sabah söylemiyordu.Yüzündeki heyecanı gözümü kamaştıran güneş ışığına rağmen anlıyordum.Bugün diğer günlerden çok farklıydı sanki.
-Hayır Serpil hanım.
-Her zamanki gibi kısa cevaplar.Siz hiç uzun cümleler kurarak konuşamaz mısınız?Bir günde bana uzun uzun cevaplar verseniz.Sizinle biraz sohbet edebilseydik.Ama...
-Bu gün beni ziyarete gelecek.Görüşmek istemediğimi ona söyler misiniz?
-Biliyorum bunu bana hergün söylüyorsunuz.Ama kimse gelmiyor.Sizi ziyarete gelecek kişi hakkındada fazla birşey söylemiyorsunuz..Kimdir o?
O işte.
Öğrencisi olduğum üniversitenin hastanesinde bir hasta olarak yatmaktaydım.Son sınftaydım,tıp fakültesini bitirmeme bir ay kalmıştı.Her şey arkadaşımın evine doğum günü partisine gitmemle başlamıştı.
Onunla arkadaşlığım o gece başlamıştı.İlk zamanlar arkadaşlığımız çok sıcak, heyecan dolu tek kelimeyle müthiş geçiyordu.Nasıl başlamıştık? Nasıl bu kadar hızlı ilerledi ilişkimi ? Nasıl bu ilişkiler girdabına girmiştim? Nasıl bu kısa zamanda vazgeçilmezlerimden olmuştu aniden? Cevapsızdı bu sorular. Öyle farklı bir dünyayı paylaşıyorduk ki ikimizde bu evreni terketmek istemiyorduk.
İkimiz bazen tek kişiye bazen ise çoğula bürünüyorduk.Beni ele geçirmeye çalıştığını bile bile kendimi ona sunuyordum.Şeytan ayinlerinde sunulan kurban kadar kendimi savunmasız hissediyordum. Sıcaklığını içimde dolaştığı anlar dışında anlamıyordum.Uzak olduğum zamanlar ona olan özlemim nefret duygularıyla karışıyordu.Yaşamımı bulanıklaştırıp, sevdiğim her şeyi benden uzaklaştırıyordu.Gerçekliklerden beni soyutlayıp somut dünyamı tamamen kurgusal bir yaşam sürecine sokuyordu.
O işte.
Adını kim ne koyarsa koysun onun. O hayatımı cehenneme çeviren beyaz şeytan. Geleceğimin,dostlarımın ,umutlarımın ve hedeflerimin teker teker benden uzaklaştığını bana hissettiren o.Yaptırdıkları ve düşündürdükleriyle kimi zamanlar şeytanın kitabını hayatımın merkezine koyan o.Lanetimi bile kusmaya gücümün kalmadığı zamanlar bile oynadığı oyunlarıyla beni yavaş yavaş ölümün beyaz rengine götüren o.
Sevdiğimi götürdüğü gibi.
Kürşat Ural
"bırak yaşamına şiir girsin"
Sizi neden aramadı diye aklınızı mı kaçıracaksınız?
