Devam elbette kırmızı yanakların, inci gözlerin yansımasıydı bende. Sınıfın en tembeliydi, hala şivesini değiştiremeyen o çocuk zamanla öyle bir hızlı koşmaya başladı ki. Neler oldu neler. Kızılcık sopasıyla yediği dayağa inat öyle çok çalışıyordu ki bilemezsiniz. Her neyse fazla saplanmayayım çocukluk anılarının toprağına.
Toprak ayaklarımın altında kaydı
canları tek tek sayamadım
ölenlerin gözleri kaldı üzerimde
hatırlayamadım
sadece koridorların soğuk sessizliğinde
aradım onları
fotoğrafta silindiler
İstanbul kabul etti beni
sahipsizdim belki de sonların başlangıcında
o anlar
savurdu sokak kavgalarının içine
alkol ve sidik kokulu ortamlarda
korudu da elbet
ova ova avucumun sıcaklığıyla
okşamadı hiçbir zaman
kalleş gecelerde avuttum öfkemi
unuttum sonra
cesedimin yanı başındaydım belki
uzaklaşan ve beni iten bakışların ortasında
olduğumu sandığım her gün
büyüyordum.
Kürşat Ural
"bırak yaşamına şiir girsin"
No comments:
Post a Comment