Geçenlerde tramvayla İstiklal caddesinden Tünele doğru gidiyorum. Tramvayın arka tarafında yere oturmuş, ayaklarını aşağıya sarkıtmış, garip giyinmiş, kaba sakallı bir adam kendi kendine konuşmakta. Belli normal bir insan. Şaşırmayın böyle dememe ama öyle gerçekten. Biz ona garip geliyoruz. Yanında ayakta duruyorum.—Bak kardeş! Dedi. İrkildim.
—Şimdi şu turist çift var ya bak onlara selam vereceğim. Dedi
Giden tramvaydan turist çiftlere el salladı ve ardından.
-Hellooooo!
Turist çift adamın selamına ellerini sallayıp karşılık verdiler. Adam sonra:
—Bak devam ediyorum. Şimdi şurada duran kadına selam vereceğim. Dedi. Hemen ardından o kadına da aynı şekilde el salladı:
—Merhaba! Dedi.
Kadın acayip acayip benim gibi görünüşüyle garip bulduğu adama baktı ve karşılık vermeden başını çevirdi yoluna devam etti.
Bu arada bilmeyen vardır diye belirtmeliyim. Tramvayda bu hareketler nasıl izlenir diye düşünenler için söyleyeyim. Taksim İstiklal caddesindeki tramvay çok yavaş ilerleyen hatta yürüyüş hızından biraz hızlı diyebilirim giden bir tramvaydır.
Devam edelim.
Adam döndü bana.
—Gördün mü kardeş? Gördün mü? Turistler selamıma karşılık verdi. Peki, bizim insanımız ne yaptı? Kıyafetime bakarak içinden-Deli midir? Nedir bu adam diye geçirmiştir muhakkak. Selamıma karşılık vermedi. Milletçe son durumumuz budur kardeşim. Şu güzelim Beyoğlu semtimizde bile selamımız yok birbirimize. Bak Allahın Turisti tanıyor mu beni? Hayır. Ama aldı selamımı.
Lafını istemeden bölmek zorunda kaldım. Son durağa gelmiştik. Adama döndüm:
—Güvenimizi yitirdik birbirimize. İyi günler sana. Dedim ve indim tramvaydan.
Adam şöyle cevap verdi:
—Sadece Güven mi yitirdiğimiz. İnsanlığımızı yitirdik de sen ona.
Değerli yazarımız Yaşar Kemal’in söylediklerini okuyunca daha da hak verdim ona. Yaşama karşı hep iyimser durdum. Karamsarlıktan uzak kaldım bende. Ama şu son gelişmeler hatta şu son yirmi beş yılda nerelere geldik toplumca?
Kürşat Ural
"bırak yaşamına şiir girsin"
No comments:
Post a Comment