Medyaya Güveniyor muyuz?

Medyaya güveniyor muyuz?

Günümüz medya tekelleşmesinde böyle bir soru sorulur mu demeyin? Sordum bile.

Gazeteler. Gazetelerin çoğunluğunun tekelden çıkması acaba sorusunu akıllara getirmiyor mu? Sabah işyerinizde, yolda cafede, evinizde elinize aldığınız gazetenin manşetinden içeriğine kadar yer alan haberler bize haberi ulaştırırken azıcıkta olsun bir mesajla mı geliyor yoksa tamamen ideolojik bir bombardımanla mı dolduruyor beyinlerimizi?

En çok televizyon izleyen millet olarak televizyonlar mesela. Haberlerinden, yarışma ve dizilerine, magazin programlarına kadar ne katkıda bulunuyor bize hiç düşündünüz mü?

Elbette bunu sorgulamışsınızdır çoğu kez. Televizyonlarımızda aynı gazete ve diğer yayın organlarının tekelleşmesi gibi benzer yolda değil mi?

Bütün medya çalışanlarını bu sorgulama sürecinden ayrı tutarak sormak isterim çünkü onlar işlerini yapıyor, ekmeklerini kazanıyorlar.

Medyaya güveniyor musunuz?

İzlediğiniz televizyonun, okuduğunuz gazetenin objektif, tarafsız ve bağımsız yayıncılık yaptığını düşünüyor musunuz?

Tirajı ve izlenme oranları düşük olan gazete ve televizyonlara bakalım.

Yüz bin Tirajının altındaki gazeteleri aklıma geldiğince sıralayacağım: Birgün, Evrensel, Taraf, Cumhuriyet, Radikal, Vakit, Milli Gazete, Referans…

Televizyonlarda ise izlenme payları düşük olan kanallar: Ntv, CnnTürk, Flash Tv, Fox, Stv, Kanal 7…

Peki, Tirajı ve izlenme oranları düşük olan gazete ve televizyonlar kötü yayıncılık yapıyor da, Tirajı ve izlenme payı yüksek olan gazete ve televizyonlar iyi, doğru, tarafsız mı yayıncılık yapıyorlar? Asla. Bunu söyleyemeyiz.

Ancak bir gerçek var ki oda şudur.

Kültür, sanat, ekonomi, siyaset ve bu gibi konularda milletçe hep dem vururken, bu alanlarla ilgili programlara reyting vermeyen yine bizler değil miyiz?

Gerektiğinde eleştiri ve sorgulama mekanizmalarımızı çok iyi işletirken bunu okuduğumuz gazetelere yönelik ne kadar yapabiliyoruz? Genel olarak medyaya diyelim.

Şu bir gerçek ki medyaya güveniyor musunuz sorusuna cevapların büyük çoğunluğu hayır güvenmiyorum diye olacağını tahmin ediyorum.

Akside olabilir tabii.

Ancak şunu çok iyi analiz edelim derim. Medyaya güvensek de güvenmesek de o hızla yoluna devam ediyor. Ediyor etmesine ancak bizlerde azda olsa haberin, yayıncılığın bağımsızlığına, tarafsızlığına azıcık da olsa göz yummadan düşünelim derim.

Savaşın Suçlusu Kim?

Savaşın suçlusu kim?

Sınır komşumuz, Livane’ye yakın Gürcistan’ın Osetya bölgesinden kan akıyor. Güçlerin yeni bir savaş senaryosunu izlerken yine şiddet acıları çoğaltıyor, yüreklerimizi dağlıyor.

Kimse bu savaşa duyarsız kalamaz. Ekonomik çıkar kavgaların anlamsız sonucunu yine sivil insanlar canlarını kaybederek yaşıyor.

Savaş filmlerinde beyaz perdede izlediğimiz güçler savaşının benzeri, gerçek hayatta yapabilecekleri dehşet senaryolarıyla gözler önüne seriliyor.

Liderler açıklamalar yapıyor, insanlar ise canlarını kaybediyor, gözyaşı dökerek yıllardır yaşadıkları yuvalarını terk ediyorlar gözümüzün önünde.

Herkes “savaş durdurulsun” diyor.

Sadece şunu söyleyeceğim. Kendinize şunu sordunuz mu hiç?

Dünyada affedilmeyecek bir suç var mıdır?

Belki vereceğim cevap şaşırtıcı ve hukuk açısından kabul edilecek bir yönü olmayabilir.

Ancak cevabım şudur:

Affedilmeyecek suç “savaş suçudur”

Yargılanması devam eden her sanık, isnat edilen suç ispat edilene kadar suçsuzdur.

Bu cümleye göre savaş suçunun da bağımsız mahkemelerce ispat edilmesi kesinlikle şarttır.

Hitler, intihar etmeseydi yargılanıp acaba nasıl bir ceza alırdı?

Stalin, zehirlenerek öldürülmeseydi uyguladığı politikalar sonucu yargılanır mıydı acaba?

Sırp kasabı diya söylenen Karadziç, ne ceza alacak?

Ceza her ne olursa olsun ben şunu sorgulamak istiyorum. İnsanlar hayatını etkileyecek kararlar veren liderler bunları savaşlarda hayata geçirdiklerinde ve sonrasında iç evrenlerindeki vicdan savaşlarını nasıl sonuçlandırıyorlar.

İnsan hangi karakterde olursa olsun iç evreninde bir parçada olsa insancıl bir yön vardır.

Savaş suçlusu, ya da tarihte savaşan ülke liderleri bu sorgularını nasıl yaparlar? Hangi ruh halinde olurlar.

Buna yönelik birçok film çekildi. Bu liderlerin hayatları, iç dünyaları ve psikolojileri üzerine senaryolar işlendi. Belgesel filmler yapıldı.

Peki, suçlu kimdi?

Akp Kapatılmadı.

Bu oylamada matematiksel olarak sayılar nasılda önem kazandı?

Evet oyları 6 değil 7 olsaydı Adalet ve Kalkınma Partisi kapanıyordu.

Bülent Ecevit hükümeti döneminde Anayasada yapılan değişiklikle önceden 6 oy yeterli iken, değişiklikle bu 7 oya çıkartılmıştı. İlginç bir durum.

Demek ki bu Anayasa değişikliği olmasa Türkiye yeni bir dönemece daha giriyordu.Yine demokrasi arenasında sınıfta kalıyordu.Ama olmadı.Türkiye sınıfı geçti.

Akp kapatılmadı.Bu sonuç elbette birçoğumuzu en azından psikolojik boyutta birçok neden-sonuç sorgulamalarımızı daha da derinleştirdi sanırım.

Benim bu yönde sorgularım çoğaldı.Bu karar demokrasimizin bir zaferi mi?

Demokrasi ile yönetilen ülkelerde parti kapatılmasına karşıyım elbette. Birçoğumuzda buna karşı.

Ancak burada önemli olan kararın detayları. 6 kapatılsın, 4 hazine yardımından mahrum bırakılsın, 1 red oyu kullanıldı.

Ne demek oluyor bu?Kapatılmadı ama Akp uyarıldı mı? Bir partinin hazine yardımından mahrum bırakılması ne demek? Bunu hukukçulara bırakıyorum. Bilgim olmayan konuda fikir yürütmem yanlış olur.

Sadece değinmek istediğim nokta kapatılma kararının pamuk ipliği kadar hassas bir dönemeçten geçerek bu sonuca çıkması.

Hepimize hayırlı olur umarım bu tarihi karar.

Terörü ve Şiddeti Lanetliyorum!

Ülkemizde ve dünyadaki bütün terör,şiddet olaylarını lanetliyorum.

TERÖRE,ŞİDDETE VE SAVAŞA HAYIR!

İyimser misiniz? Kötümser misiniz?

Geçenlerde tramvayla İstiklal caddesinden Tünele doğru gidiyorum. Tramvayın arka tarafında yere oturmuş, ayaklarını aşağıya sarkıtmış, garip giyinmiş, kaba sakallı bir adam kendi kendine konuşmakta. Belli normal bir insan. Şaşırmayın böyle dememe ama öyle gerçekten. Biz ona garip geliyoruz. Yanında ayakta duruyorum.

—Bak kardeş! Dedi. İrkildim.
—Şimdi şu turist çift var ya bak onlara selam vereceğim. Dedi
Giden tramvaydan turist çiftlere el salladı ve ardından.

-Hellooooo!
Turist çift adamın selamına ellerini sallayıp karşılık verdiler. Adam sonra:

—Bak devam ediyorum. Şimdi şurada duran kadına selam vereceğim. Dedi. Hemen ardından o kadına da aynı şekilde el salladı:

—Merhaba! Dedi.
Kadın acayip acayip benim gibi görünüşüyle garip bulduğu adama baktı ve karşılık vermeden başını çevirdi yoluna devam etti.

Bu arada bilmeyen vardır diye belirtmeliyim. Tramvayda bu hareketler nasıl izlenir diye düşünenler için söyleyeyim. Taksim İstiklal caddesindeki tramvay çok yavaş ilerleyen hatta yürüyüş hızından biraz hızlı diyebilirim giden bir tramvaydır.

Devam edelim.

Adam döndü bana.

—Gördün mü kardeş? Gördün mü? Turistler selamıma karşılık verdi. Peki, bizim insanımız ne yaptı? Kıyafetime bakarak içinden-Deli midir? Nedir bu adam diye geçirmiştir muhakkak. Selamıma karşılık vermedi. Milletçe son durumumuz budur kardeşim. Şu güzelim Beyoğlu semtimizde bile selamımız yok birbirimize. Bak Allahın Turisti tanıyor mu beni? Hayır. Ama aldı selamımı.
Lafını istemeden bölmek zorunda kaldım. Son durağa gelmiştik. Adama döndüm:

—Güvenimizi yitirdik birbirimize. İyi günler sana. Dedim ve indim tramvaydan.
Adam şöyle cevap verdi:

—Sadece Güven mi yitirdiğimiz. İnsanlığımızı yitirdik de sen ona.
Değerli yazarımız Yaşar Kemal’in söylediklerini okuyunca daha da hak verdim ona. Yaşama karşı hep iyimser durdum. Karamsarlıktan uzak kaldım bende. Ama şu son gelişmeler hatta şu son yirmi beş yılda nerelere geldik toplumca?

Kürşat Ural


"bırak yaşamına şiir girsin"