Doy doyabildiğin kadar 250 Liraya.

250 Ytl’ye gel de doyur karnını.

Parkta adam eğilerek ellerini başının arasına koymuş sesli sesli konuşuyor:

—İki çocuk ve bir eş. Ben çalışıyorum. Eşim ev hanımı. Günde bırakın 3 öğünü tek öğün oda akşamları yiyoruz valla. Onun bile aylık masrafı bu miktarı iki misli geçiyor. Kardeşim bu tuik denen kurumda çalışanlar hangi ülkeye göre hesaplama yapıyorlar aklım almıyor. Benim küçük kıza sorsanız o bile bu parayla dört kişilik ailenin karnını doyuramayacağını bilir.

Gözüm gazeteye ilişince anladım. Belli ki adam yanındaki gazeteyi okumuş sonrada kendi kendine konuşuyor.

Yanına oturduğumda bana dönüyor:

—Beyefendi sakın yanlış anlamayın kafayı falan üşütmedim ben. Sesli düşünmeyi öğrendim bu hükümet zamanında. Bizim kurumda bir dizi konferans veriyorlar kişisel gelişimle ilgili. Bende bu açık havada pratik yapıyorum gördüğünüz üzere.

Ama bu yöneticilerimiz artık bizim kafayı yememize yardımcı olmak için ellerinden geleni ardına koymuyorlar. Hiç akıl mantık var mı bu işte? Ben memurum. Öğlen arası aldım simidimi çayla birlikte yiyorum burada. Gazete ve televizyonlarda ki haberleri takip ediyorsundur. Ne demeli bu adamlara bilmiyorum ki?

Susuyor adama bakıyorum.

Sonra devam ediyor konuşmaya:

—Birde sadaka veriyorlar sanki. Şu zamma bak hele. Neymiş enflasyon hedefimiz o.Ondan fazlası olmaz. Yahu sen gel insanınla çık bakalım çarşı pazara fiyat pahalılığı neymiş gel de gör. Yok artık. Galiba bu iş yürümeyecek böyle. Ben Bakırköy’e Hanım ve çocuklarda doğru memlekete.

Güldüm ama adama belli etmedim tabi.

Sonra düşündüm kendimi. Senin ne farkın var ki. Gülüyorsun ağlanacak haline. Dön ve bak kendine. Sen çok farklısın sanki. Ha sende sadece olmayan çocuk. Yani iki kişilik bir ailesin ve zor geçiniyor, kıt kanaat ay sonunu getiriyorsun.

Sonra döndüm adama:

—Ancak bu insanların tercihi. İnsanımızın tercihi daha doğrusu. Seninde, benimde. Ne ekersen onu biçersin. Çok da uymadı ama öyle bir şey bizim halimiz.

Kalktım adamın yanından eve doğru yürümeye başladım.