Tema*

*Dramatik Yazarlık kursu Gökhan Hocanın ödevidir.

Misafir:Vurma çocuğa yahu! Sende hiç mi acıma duygusu yok?

Usta:Hadi oradan be. Sen ne anlarsın ki adam yetiştirmekten. Bak şu atölyeye. Burada çalışan herkes bu tokadı yemiştir benden.

Misafir:Şiddetle iş öğretilir mi? Dayak atarak onlara bu işi öğreteceğini düşünüyorsan yanılıyorsun.

Usta:Dayak atacaksın ki ileride hatırlasınlar.Unutmasınlar.O zaman işin doğrusunu yaparlar.

Misafir:Seninle de konuşulmuyor valla. Neyse çay için sağol. Hadi bende dükkana gideyim. Saat bir oldu geciktim.

Usta:Tamam.Görüşürüz. Haa! unutmadan akşam kahveye iniyorsun dimi ? Dün akşamın acısını almam lazım senden ve ortağından.Çok pis yendiniz bizi yahu.

Misafir:Olur olur.Akşam kahveye inince ararım ben seni.

Telefon çalar.

Usta:Alo.Oğlum otobüs nerede mola verdi. Tamam anladım dört saat sonra alırım seni otogardan. Bende birazdan çıkacağım zaten.

İşçi:Usta! Usta! Çabuk yetiş. Selim elini kaptırdı makineye. Çok kötü kanıyor eli.

Usta:Ulan beceriksizler sizi. Kaç defa daha söyleyeceğim size bunu kapattıktan sonra emniyet kilidini açmayı unutmayın diye. Bak bu hafta ikinci kazanız. Ahmak herifler.

İşyeri sahibi:Sana kaçıncı ikazım oldu bu biliyorsun değil mi? Yahu bu çocuklar ya sana kasıtlı yapıyorlar bu kazaları; yada sen bu atölyeyi artık yürütemiyorsun.

Usta:Olur mu efendim? Yıllardır yanınızdayım. Ancak sizde bilirsiniz bu yeni nesil böyle işte. Dikkatsizler. Akılları bir karış havada.

İşyeri Sahibi:Tamam.Tamam. Anladık.Yaralı çocuğu hemen hastaneye götürün.

İşyeri sahibi çıkar.

Usta:Getirin şu ecza dolabından bir şeyler sarın gönderin evine. Anlasın da bir daha yapmasın.

İşçi:Efendim olur mu? Görmüyor musunuz yarası derin, fena da kanıyor. Dikiş atmak gerekir.

Usta: Ya ne demezsin çok biliyorsun zaten. Birde doktor kesildin başıma. Bandaj yapıp gönderin evine bir şey olmaz. Akşam akşam iş çıkarmayın başıma. Hadi ne sallanıyorsunuz dediğimi duymadınız mı?

İşçi:Tamam efendim siz bilirsiniz.




Eşini telefonla arar.

Usta:Kadın oğlanı cepten arıyorum ulaşılamıyor..Ben otogara geldim. Birazdan otobüs firmasında olurum. Oraya sorayım en iyisi. Tamam haber veririm sana.


Otobüs Firma Yetkilisi:Beyefendi size kaç kez söyleyeceğim.Yolda kaza olmuş. Bu sebeple trafik var otobanda. Otobüsün buraya gelmesi iki saati bulur.

Usta:Ne kazası yahu?

Otobüs Firma Yetkilisi:Şoförümüzün söylediğine göre yolda kaza olmuş. Trafik kilitlenmiş.

Usta:off!.. neyse tamam anladım da. İki saati geçmez değil mi otobüsün buraya gelmesi.

Ertesi gün.

Usta:Aslan oğlum benim. Doktor olacak iki sene sonra. Babasının oğlu nede olsa.Ver bakalım oradan şu gazeteyi.

Usta:Eyvah! Ben yandım..yandım ben kadın. Mahvoldum!

Ustanın Eşi:Ne oldu be adam. Niye yandın.

Usta:Dünkü trafik kazası haberi. Gazetede ki habere göre; karşıdan karşıya geçerken yolun ortasında yığılıp kalan genci otomobil ezmiş. Çarpmamak için fren yapan otomobil zincirleme kazaya sebep olmuş. Kazada bir kişi ölmüş, üç kişi hafif yaralanmış. Ölen gencin ismi Selim Yılmaz.

Ustanın Oğlu:Evet iki saat otobanda bekledik o kaza yüzünden. Karşıdan karşıya geçen bir genç ölmüş.Yazık benim yaşımdaymış.

Usta:O kazada otomobilin ezdiği çocuk benim atölyemde çalışan eleman.Dün kaza yaptı elini kaptırdı makineye. Ben de hastane yerine evine gönderdim çocuğu. Demek ki kan kaybından bayılıp kaldı yolun ortasında. Allah kahretsin! Ne yapacağım şimdi ben. Mahvoldum.

Kürşat Ural

"bırak yaşamına şiir girsin"

Giriş-Gelişme*

*Dramatik yazarlık kursu Erkan hocanın ödevidir.

(12 Eylül 1980)

-Açın kapıyı polis!

-Hüseyin kapıyı tekmeliyorlar.

-Tamam canım. Polis yine arama yapacak belli. Sabahın bu saatinde geldiklerine göre.

Polis memurlarından biri ve elinde otomatik tüfekli iki sivil polis kapıyı açınca üzerine öyle bir çullanırlar ki Hüseyin ne olduğunu anlamadan elleri kelepçelenmiş vaziyette kendini kapının eşiğinde bulur.

Selma arkasından haykırarak ağlar.

-Nereye götürüyorsunuz? Ne yaptı benim kocam? Söylesenize.

-Götürün bu anarşisti otomobile.

Küçük Deniz de gürültüye uyanmış yattığı odanın kapısının önünde hıçkırıklarla ağlamakta, meraklı şaşkın gözlerle olup biteni anlamaya çalışmaktadır.

Selma Denizi kucağına alır. Kapının eşiğine geldiğinde polis otomobili Hüseyin’le birlikte çoktan uzaklaşmıştır. Selma ve Deniz yaşlı gözlerle otomobilin arkasından öylece bakmaktadırlar.

(11 Eylül 2007)

Gökdelenin 38.katında basına ve holding üst düzey yöneticilerine verilen kokteylde aynı şirketten iki yönetici konuşmaktadır aralarında.

-Baksana nasılda kendinden emin duruyor.

-Evet. Bu kadar genç yaşta böyle bir holdingin CEO’su olmak kolay değil. Gerçekten bravo Deniz beye. Bence hak ediyor. Yöneticiliği ve insani değer yargıları üst seviyede, mükemmel biri.

Bir adım ileride başka iki müdür.

-Patronun kızı ona ilgi duymasaydı zor alırdı bu görevi.

-Olaylara ne kadar basit bakıyorsun Zerrin. Deniz bey dürüst kişiliği ve çalışanının ve patronunun ona duyduğu güvenle buralara geldi. Bu pozisyonu sonuna kadar hak ediyor bence.

-Evet saygıdeğer basın mensubu ve holdingimizin sayın yöneticileri. Bugün burada bulunmaktaki sebebimizi hepiniz biliyorsunuz. Holdingimiz yeni CEO’su Sayın Deniz Yıldırım görevine bugün itibari ile başlamış bulunmaktadır. Kendisini konuşmasını yapması için buraya çağırıyorum.



Deniz, etrafındaki 15 kişilik mesai arkadaşlarına ve bir o kadarda basın mensubuna şöyle bir göz gezdirip konuşmasını yapacağı yere yavaş adımlarla yürür. Üç, dört yaşlarında hayal meyal hatırladığı, babasının polisler tarafından götürülüş anını hatırlamıştır. Konuşma yapacağı kürsüye geldiğinde cebinden katlanmış bir kağıt çıkarır. Katlanmış kağıdı açıp kürsüde mikrofonun yanına koyar. Kendisini meraklı, heyecanlı bakışlarla izleyen insanlara başını kaldırır ve her zaman ki gibi her biri ile birebir göz teması kurarak yaptığı konuşmalarından birine daha başlamıştır.

-Merhaba. Babam Ortaokul çağıma geldiğimde bana şunu söylemişti.”Oğlum, Emile Zola’nın Germinal romanını mutlaka oku. Emile Zola’nın bir roman yazmadan önce insanın yaşamla kavgasını, aşklarını daha doğrusu yaşama dair ne varsa yazmak için gidip yerinde sormuş, araştırmış, gözlemlemiş, onlarla birlikte yaşamıştır ve yazmıştır bu başarılı romanını. Sende eğer insan ilişkilerinde, mesleğinde, evliliğinde başarılı olmak istiyorsan onun gibi yap.” Babam öğretmendi benim. Bu öğüdü verirken bana kendisinin de yaşama karşı duruşunda bunu yaptığını yaşım ilerledikçe anladım. Bende kendi yaşamımda ki ilişkilerime bunu taşımaya çalıştım. Fabrikamıza ziyarete gittiğimizde patronun odasında toplantı yapmak yerine bizzat üretimde çalışanımın neler yaşadığını yerinde görüp, ailesiyle hafta sonu sinemaya, tiyatroya , pikniğe gidip gitmediğini sordum insan kaynakları yöneticilerine. Önemli günlerimizde sadece çalışanımızın kendisinin değil, bizi de ailesiyle birlikte düşünebildiği kutlama geceleri düzenledik hep birlikte. Sözü daha fazla uzatmadan son olarak şunu söyleyeceğim. Bugünden itibaren bu göreve başlıyorum. Yaşama dair bu bakış açımla, sizlerle olan ilişkilerimin her zaman olumlu ve sizlerin bana desteği beni bu göreve getirmiş ise de,”her an her şey olabilir” düşüncesini de unutmadan sizlere teşekkür etmek istiyorum.

Katılımcılarla olan göz temasını kapıya yöneltir ve salon giriş kapısında onu babasının da alkışlamakta olduğunu görür.

Deniz konuşmasını bitirir, babasının yanına gelir ve kucaklaşırlar.

(22 Ağustos 1982)

Hüseyin Bursa cezaevindedir.15 yıla mahkum edilmiştir. Selma ile mektuplaşarak haberleşiyordur. Deniz’in ilkokula başladığı, Selma’nın ailesinin yanına İstanbul’a taşındığı ve orada bir cafe işlettiği haberlerini mektuplarından öğreniyordur.

Bir defasında Selma mektubunda ailesinin kendisini, babasının iş arkadaşının eşinden ayrılmış oğlu ile evlendirmek istediklerini, buna şiddetle karşı koyduğunu, ancak bu baskıya fazla dayanamayacağından bahsetmiştir. Hüseyin bu duruma çok bozulmuştur Özellikle Selma’nın babasına. Zaten Selma’nın babasıyla hiç anlaşamıyorlardır.

Hüseyin Urfa’nın köylerinden birine tayini çıktığını öğrendiği günün akşamında Selma’nın babasıyla kavga etmiştir. Selma’nın da babasına ve annesine “Hüseyin ne derse ben onunla her şeye varım, ben onu çok seviyorum. Onun mesleği hangi yolculuğa çıkartırsa beni bende onunlayım.” demesi Hüseyin’in o sabah evden ayrılırken göğsünü kabartmış ve ona olan sevgisi daha da çoğaltmıştır.

Ama şimdi cezaevinde ve eli kolu bağlıdır. Selma’ya ne diyebilir ki.0n beş yıl. Tam on beş yıl. Deniz de vardır. Kendisinden önce karısını ve çocuğunu düşünmelidir. Kendisi için zor olanı yapar ve Selma’ya o mektubu yazar.
(11 Eylül 2007)

Deniz ve babası kucaklaştıklarında yanlarına patronu gelir. Deniz babasıyla patronunu tanıştırır. Basına yapılan bu toplantı organizasyonundan ve Denizin o etkileyici konuşmasından çok memnun kalmıştır patronu. Bunu bizzat Denizin kulağına eğilerek söylemiş ayrıca ileride birlikte daha başarılı projeler gerçekleştireceklerini belirtmiştir.

Kokteylde herkes çok mutludur. Bir kişi hariç.

Işıklar söner. Perdeler görevliler tarafından kapatılır. Toplantı salonu karanlık olmuştur. Müzik eşliğinde holdingin tanıtım filmi gösterisi başlamıştır.

Tam o sırada müthiş bir patlama sesi duyulur ve sarsılma olur. Herkes panik halinde çıkışa doğru yöneldiğinde içeriye duman ve toz bulutunun girdiğini görür. Alt kattan çığlıklar, ağlamalar, imdat sesleri gelmektedir. Kimse ne olduğunu anlamaz. Salon karanlıktır. Perdeyi açıp camdan dışarıya bakan güvenlik görevlisi aşağıdan gökyüzüne yükselen dumanı görür. İlk başta alt katlardan birinde yangın çıktığını düşünür. Ancak bunun basit bir yangına benzemediğini anlamıştır. Çünkü patlamayla birlikte sarsılmada şiddetli olmuştur.Deprem de değildir.Sarsıntı kısa sürmüştür.

Deniz babasına seslenir ve yanına gelmesini söyler. Sonra konuklara sakin olmalarını, kalabalık olmadıklarını bir arada durmaları gerektiğini söyler. Güvenlik şefi Deniz beyle göz göze gelir, aralarında daha önce anlaşmışlarcasına, konuklara dönerek kendisini dinlemelerini ve talimatlarını yerine getirmelerini, binadan bir an önce onları çıkartacağını söylemiştir

Selma cafesinin mutfağında şefle konuşurken televizyondaki son dakika haberlerine gözü takılır.

Televizyonda son dakika gelişmesinden canlı bağlantı haberini geçiyorlardır.

“Sayın seyirciler, İstanbul’un en yüksek gökdelen binasına sahip …..holdingin 35.katına bir uçağın çarptığı haberi az önce haber merkezimize ulaşmıştır. Şu anda o bölgede olan muhabirimizle telefon bağlantısındayız.”

Selma bu izlediği haber karşısında şaşkın bir vaziyette öylece donakalır.



Kürşat Ural

"bırak yaşamına şiir girsin"

Bulutları Saklamışlar

bulutları saklamışlar anne

hep bir yerlerde bıraktın çocukluğunu
aklına geldiğinde avucunda sakladığın günahlarını
savurdun rüzgarıyla sana uzanan
pişman olmamış ancak umutsuz solgun gözlere inat

inatla söykülerini unuttun be adam
zorlama kavgalara alışık değilsin sen
zorlama kaçışlara asla

yaz dedin yaz sıcağıyla geldi

ne güzel olurdu demiştin
ne olacak bizim halimiz sorgularıyla çoğaldık
yazılmamış hikayelerin kahramanlarıyla
uyurken ya da ölürken

sevişirken bana yalancının masalını anlat
öyle bir heyecanla anlat ki
ölümümü unutmasın sorgucular

ben daha ölmedim

bir zamanlar şöyle başlamıştın:
bu şehrin can pazarlarında
satılığa çıkartılıyor insanlar demiştin
sevgiyi pazarlamaya devam ediyor şarlatanlar
aşık olmadım ki
yalancı yankesicinin elleriyle okşadım seni
sustum.

Kürşat Ural

"bırak yaşamına şiir girsin"

Sadece Çıplak Girin Koynuma

Bu gece insanların ruhlarına girmeliyim kadınım
sevdamın kara hançerini saplamalıyım kalplerine
dudaklarına saçmalıyım
dökülen kara lekeli kanlı saçlarının
üzerinde tepinmeliyim sabaha kadar


hadi kaçalım kaçamak serseriliklerden uzağa
gözlerin ve saçların olmadığı
bir sen bir ben
birde onlar
onlar ki
kaçamak doğurgan aşklarını birbirine satanlar
gözlerini oyan ve saçlarını kestirenler
zerdüştün kusmuğunda boğulan müritleri
yani sen
yani ben
yani onlar
vücutlarını böğürtlenlerle boyayanlar
ıslak ve saçık
kaçık beyinleriyle dans edenler
üzerime yürümeyin sakın
ellerimle dokuduğum kefenleri istemeyin benden
ağır ağır sözlerimi asmayın
boyunlarınıza kulaklarınıza
hazırlamayın kendinizi bu ıslak geceye
sadece çıplak girin koynuma
yalnızca sen yine de sen kadınım
kolay değil ama ne yapayım

Kürşat Ural

"bırak yaşamına şiir girsin"

Deprem

Devam elbette kırmızı yanakların, inci gözlerin yansımasıydı bende. Sınıfın en tembeliydi, hala şivesini değiştiremeyen o çocuk zamanla öyle bir hızlı koşmaya başladı ki. Neler oldu neler. Kızılcık sopasıyla yediği dayağa inat öyle çok çalışıyordu ki bilemezsiniz. Her neyse fazla saplanmayayım çocukluk anılarının toprağına.

Toprak ayaklarımın altında kaydı
canları tek tek sayamadım
ölenlerin gözleri kaldı üzerimde
hatırlayamadım
sadece koridorların soğuk sessizliğinde
aradım onları
fotoğrafta silindiler

İstanbul kabul etti beni
sahipsizdim belki de sonların başlangıcında
o anlar
savurdu sokak kavgalarının içine
alkol ve sidik kokulu ortamlarda
korudu da elbet
ova ova avucumun sıcaklığıyla
okşamadı hiçbir zaman
kalleş gecelerde avuttum öfkemi
unuttum sonra
cesedimin yanı başındaydım belki
uzaklaşan ve beni iten bakışların ortasında
olduğumu sandığım her gün
büyüyordum.

Kürşat Ural

"bırak yaşamına şiir girsin"